PRZYJEMNOŚĆ CZY PROBLEM?

Drogi Rodzicu

Korzystanie ze smartfona, udział w mediach społecznościowych, gry komputerowe, robienie zakupów, jedzenie czy gry hazardowe to zachowania, które są źródłem przyjemności i dotyczą wszystkich. Mogą jednak wymknąć się spod kontroli i przyczynić do rozwoju poważnych problemów.

Jeżeli te zachowania stają się szkodliwymi nawykami i powodują u Twojego dziecka:

• problemy w relacjach
• przymus korzystania z określonej czynności
• problemy szkolne
• utratę zainteresowania tym, co wcześniej było ważne
• problemy ze zdrowiem
• problemy z uwagą i koncentracją
• poczucie wyobcowania i osamotnienia

to możesz zwrócić się po pomoc do Stowarzyszenia Monar, które prowadzi Poradnię Profilaktyczno-Konsultacyjną w Stargardzie.

Specjaliści psychoterapii uzależnień pomogą Twojemu dziecku odzyskać kontrolę nad problemowymi zachowaniami.
Z pomocy mogą korzystać również rodzice i bliscy osób dotkniętych uzależnieniem.

 

Poradnia profilaktyczno-konsultacyjna oferuje:

- spotkania diagnostyczne

- poradnictwo indywidualne i rodzinne

- indywidualne rozmowy motywujące do zmiany.

 

Program Edukacyjny dla Osób Doznających Przemocy

 

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Stargardzie 15.11.2022 rozpocznie realizację programu, którego celem jest zwiększanie wiedzy i świadomości na temat przeciwdziałania przemocy w rodzinie, a także wielopłaszczyznowe wsparcie dla osób pokrzywdzonych. Program przewiduje sześć jednogodzinnych spotkań ze specjalistami, podczas których można uzyskać wiedzę dotyczącą przeciwdziałania przemocy w rodzinie w zakresie prawnym, psychologicznym i socjalnym.

Szczegółowe informacje udzielane są pod numerem tel. 91 578 45 77 wew. 133.

Nastolatki w wirtualnym tunelu:

broszura-Nastolatki_w_wirtualnym_tunelu-18.02.2022_6009905_5096029-1.pdf

 

Dzieci w wirtualnej sieci:

broszura-Dzieci_w_wirtualnej_sieci_wydanie_III_17.02.2022_6009904_5096028.pdf

 

Dla Rodziców

Jak sobie radzić z trudnymi emocjami w dobie koronawirusa i być jeszcze oparciem dla naszych dzieci?

Docierają do nas ciągle nowe informacje, które wywołują lęk, niepewność związaną z przyszłością,  poczucie samotności, smutek. Naprawdę jest trudno. W tym wszystkim mamy zapewnić poczucie bezpieczeństwa naszym dzieciom i być dla nich oparciem. Jak to zrobić, kiedy sami nie dajemy rady?

Sytuacja, w której się znaleźliśmy, jest wyjątkowa i naprawdę możemy reagować na nią w różny sposób.  Jednym z trudniejszych stanów jest poczucie utraty kontroli i sprawczości. Jeśli chcemy pomóc innym (naszym dzieciom), sami musimy mieć poczucie mocy.

Jak to zrobić? Poniżej znajdziecie Państwo kilka pomysłów, wskazówek, które pomogą Wam umocnić samych siebie, poczuć się z sobą na tyle dobrze, aby móc tę pozytywną energię przekazywać dalej i tym samym wzmacniać i motywować do działania swoje dzieci.

 

1. Stwórz swoją rutynę

Rutyna daje nam poczucie bezpieczeństwa, które teraz chwieje się w posadach. Jeśli Twoja codzienność uległa zmianie, stwórz w niej swoją nową rutynę – ramę dnia, która pomoże Ci się odnaleźć, zwłaszcza w momentach, kiedy zagubienie i poczucie niepewności staną się przytłaczające. Co ważne, zrób w niej miejsce na drobne przyjemności, np. domowe zabiegi kosmetyczne, oglądanie śmiesznych filmików w Internecie, kolorowanki – co tylko chcesz, oby było to coś, co sprawia Ci frajdę i pozwala oderwać myśli od koronawirusowych informacji.

 

2. Dbaj o higienę snu

Bardzo częstym objawem podwyższonego poziomu lęku są trudności ze snem. Tym bardziej trzeba więc zadbać o jego higienę. Co to oznacza? Staraj się chodzić spać i wstawać codziennie o takiej samej porze. Około pół godziny przed snem staraj się wyciszyć, co wiąże się m.in. z wyłączeniem wszelkich ekranów – emitują światło, które niekorzystnie wpływa na poziom melatoniny (w skrócie: mózg sądzi, że wciąż jest dzień).

Co ważne, jeśli nie możesz zasnąć przez 15-20 minut, nie staraj się na siłę, ponieważ sprzyja to nakręcaniu się mało pomocnych w tym myśli – chwyć wtedy za książkę i czytaj ją aż do momentu, kiedy poczujesz się zmęczona/y.

 

3. Ruszaj się

Ruch jest niezwykle wskazany w trakcie walki ze stanami lękowymi i depresyjnymi. Co więcej, wzmacnia też układ odpornościowy, co w czasie pandemii wydaje się być niezwykle istotne – sama myśl o tym pozytywnie wpływa na poczucie bezpieczeństwa. Korzystaj więc z wszelkich dostępnych ci teraz form – ćwiczenia na YouTubie, lekkie rozciąganie, rower. Jeśli masz ogródek, postaw na ruch na świeżym powietrzu!

 

4. Kontakt z ludźmi

Jesteśmy istotami stadnymi – jednym bardziej, innym mniej, ale każdemu z nas ludzie są niezbędni do funkcjonowania. Co więcej, dobre związki również wspierają naszą odporność! Jedne z badań wykazały, że ludzie, którzy mieli mniej kontaktów z innymi, po ekspozycji na wirusa, byli cztery razy bardziej narażeni na rozwinięcie się choroby.

Korzystajmy więc z dostępnych nam opcji kontaktu – online, rozmów telefonicznych czy nawet krótkich pogawędek z sąsiadami (przez okno, oczywiście, lub z zachowaniem odpowiedniej odległości).

Co jednak ważne, nie róbmy z tego przymusu. Jeśli bowiem czujesz, że na ten moment potrzebujesz wyciszenia i bycia w samotności – to też jest okej.

 

5. Nostalgia

Nostalgia to pewien rodzaj tęsknoty. Tęsknoty, która ma pozytywne zabarwienie i potrafi przywołać wiele dobrych uczuć, obrazów, myśli. Co ciekawe, badania psychologiczne wskazują, że częstymi czynnikami wywołującymi w nas opisywany tu stan są stres oraz negatywny nastrój, który obejmuje m.in. nudę, samotność oraz poczucie braku ciągłości. Dziś jesteśmy otoczeni nimi niemalże non stop, stąd też nic dziwnego, że częściej niż zwykle może pojawiać się w nas właśnie nostalgia – nie uciekajmy od niej!

Nie uciekajmy, bowiem pełni ona znaczące funkcje adaptacyjne. Twoje myśli wędrują do przyjemnych wspomnień z ostatnich wakacji nad morzem? Wspaniale, pomaga to chociaż na chwilę uciec z trudnej teraźniejszości. Co więcej, badacze wskazują, że większość nostalgicznych myśli obraca się wokół „Ja w kontekście społecznym” – co to oznacza? Ano to, że zwykle wspominamy wtedy sytuacje, w których byliśmy w pozytywnych relacjach, otoczeni ludźmi, bliskimi, przyjaciółmi. W czasie izolacji może być to niezwykle pomocne w radzeniu sobie z samotnością.

 

Pamiętaj, zdrowie psychiczne jest równie ważne, jak somatyczne. Jeśli masz poczucie, że potrzebujesz dodatkowego wsparcia, nie obawiaj się po nie sięgnąć. Większość specjalistów – psychologów, psychoterapeutów – pracuje obecnie online. Działają też różnego rodzaju infolinie oferujące wsparcie w kryzysach. Stan emocjonalny naszych dzieci zależy w dużej mierze właśnie od naszego stanu emocjonalnego.

 

Epidemia koronawirusa wywołuje w nas uczucia takie jak lęk, stres i niepewność. Zwłaszcza dzieci silnie je odczuwają i różnie sobie z nimi radzą.

Oto kilka wskazówek, jak wspierać nasze pociechy w tym trudnym czasie: 

1. Bądź spokojny. Rodzice powinni spokojnie rozmawiać ze swoimi dziećmi o koronawirusie. Ważne, aby powiedzieć dzieciom, o istniejącej możliwości, że ktoś z Was w pewnym momencie będzie mieć objawy, które często są bardzo podobne do przeziębienia lub grypy. Rodzice powinni zachęcać dzieci, aby informowały ich, jeśli nie czują się dobrze lub gdy boją się wirusa. Tylko dzięki temu szybka pomoc będzie możliwa. Zapewnij swoje dziecko, że choroba wywołana koronawirusem przebiega na ogół łagodnie, szczególnie u dzieci i młodzieży. Należy również pamiętać, że wiele objawów COVID-19 można leczyć. Warto przypomnieć dzieciom, że są rzeczy, które możemy zrobić, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i swoim najbliższym: często myć ręce, nie dotykać twarzy i zostać w domu.

2. Trzymaj się rutyny. Dzieci potrzebują rutyny. Zalecane jest stworzenie harmonogramu, który obejmuje zarówno czas na zabawę, możliwość kontaktu telefonicznego z przyjaciółmi, a także czas „wolny od technologii” i czas na prace domowe. Dzieci w wieku 10-11 lat lub starsze można zaangażować w przygotowanie planu dnia. Wtedy dajemy im możliwość zastanowienia się nad czynnościami, które chciałyby wykonywać, a następnie pracujemy wspólnie nad ostatecznym kształtem harmonogramu. Jeśli chodzi o młodsze dzieci, to najlepiej zaplanować ich dzień tak, aby najpierw zacząć od obowiązków (szkolnych i domowych), a następnie przeznaczyć czas na zabawę.

3. Pozwól dziecku odczuwać emocje. Wraz z zamkniętymi placówkami edukacyjnymi, odwołano szkolne przedstawienia, koncerty, mecze i zajęcia, w których dzieci uczestniczyły na co dzień. Pozwól dziecku na smutek. My, dorośli, patrzymy na tę sytuację z perspektywy naszego życia i doświadczeń, a dla nastolatka to poważne problemy. Wspieraj i okaż zrozumienie dla ich smutku i złości z powodu strat, które opłakują. Jeśli masz wątpliwości jak się zachować, to empatia i wsparcie są najlepszym rozwiązaniem.

4. Sprawdź, jakie informacje o koronawirusie docierają do Twoich dzieci. W mediach krąży wiele nieprawdziwych informacji na temat koronawirusa. Sprawdź, co usłyszało Twoje dziecko lub co uważa, za prawdę. Nie wystarczy podać dziecku faktów, ponieważ - jeśli uznało za prawdę coś co usłyszało wcześniej i połączy to z nowymi informacjami od Ciebie - może dojść do nieporozumienia. Dowiedz się, co Twoje dziecko już wie i wspólnie rozprawcie się z mitami. Jeśli dzieci mają pytania, na które nie znasz odpowiedzi, możecie wspólnie odwiedzić strony internetowe wiarygodnych instytucji, np. Światowej Organizacji Zdrowia.

5. Stwórz okazje do wspólnego spędzania czasu. W przeżywaniu trudnych emocji bardzo ważna jest równowaga między rozmową o naszych odczuciach, a znajdywaniem rozrywki, która pozwoli rozproszyć myśli. Co kilka dni możecie spędzać wieczór na wspólnej zabawie lub gotować razem posiłki. Nastoletniemu dziecku daj trochę swobody, jeśli chodzi o czas spędzony w telefonie i na mediach społecznościowych. Dostęp ten jednak nie powinien być nieograniczony. Zapytaj swojego nastolatka, jak możecie sobie z tym poradzić? Niech zaproponuje harmonogram korzystania z telefonu i spróbujcie osiągnąć jakie porozumienie w tym względzie.

6. Kontroluj swoje zachowanie. To oczywiste, że dorośli są także zaniepokojeni sytuacją związaną z koronawirusem. Jednak ważne, żebyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, aby nie przelewać naszych lęków na dzieci. Pamiętajmy, że to rodzice zapewniają swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Tę sytuację możemy porównać do jazdy samochodem, gdzie dzieci to pasażerowie, a my prowadzimy auto. Nawet, jeśli odczuwamy niepokój, nie możemy pozwolić, aby udzielił się on najmłodszym.

Opracowanie na podstawie wywiadu z dr Lisą Damour, doświadczoną psycholog dla młodzieży, felietonistką ,„New York Times”

 

 

15 ZASAD PRACY Z UCZNIEM Z ZESPOŁEM ASPERGERA:
1.Dziecku należy zapewnić przewidywalne i zawsze bezpieczne otoczenie.
2.Unikaj wprowadzania zmian i niespodzianek.
3.Chroń przed rozdrażnianiem.
4.Zapewnij regularny tryb dnia.
5.Zapewnij dostęp do zajęć sportowych bez współzawodnictwa.
6.Zachowaj cierpliwość w ramach tłumaczenia wszelkich codziennych spraw.
7.Chwal dziecko, kiedy tylko jest ku temu okazja.
8.Dziel zadania na małe jednostki.
9.Staraj się zachęcać do kontaktów z rówieśnikami.
10.Wyznacz ramy czasowe mówienia o swojej pasji.
11.Wykorzystaj zainteresowania do zrozumienia przez dziecko nowych treści.
12.Ucz dziecko, jak opanować stres.
13.Kontroluj to, co dziecko zapisuje w zeszycie.
14.Wykazuj się cierpliwością w pracy z dzieckiem.
15.Nie działaj sam. Szukaj pomocy u pedagoga szkolnego, nauczyciela wspomagającego i w placówkach psychologiczno-pedagogicznych.

JAK ROZMAWIAĆ Z DZIEĆMI ?

1.Aktywnie słuchajmy dziecka.
2.Pokazujmy dzieciom, że ich problemy są tak samo ważne dla nas jak dla nich.
3.Pomagajmy dzieciom zrozumieć emocje, jakie nimi rządzą.
JAK ZAPOBIEGAĆ WYBUCHOM?
Osoby z Aspergerem podatne są na depresję. Wybuchy złości to reakcja na frustrację i stres. Doskonały relaks zapewnia takim osobom masaż, gimnastyka, użytkowanie kołdry obciążeniowej, która służy w ramach terapii integracji sensorycznej. To idealne rozwiązanie w ramach wszelkich zaburzeń takich jak: ADHD, autyzm, zespół Aspergera, nerwica, depresja czy bezsenność.

NAUKA POWINNA BYĆ OBOWIĄZKIEM, ALE I PRZYJEMNOŚCIĄ:
•Możemy połączyć naukę z zabawą, to przynosi duże korzyści.
•W trakcie nauki robimy krótkie przerwy, to poprawia koncentrację, dzieci z nadpobudliwością potrzebują więcej przerw (ćwiczenia ruchowe,relaksacyjne).
•Przymus w trakcie pracy z dzieckiem skutkuje odwrotnie, raczej pozytywna motywacja, np. pójdziemy razem na spacer, kiedy dobrze się tego nauczysz.
•Podzielmy pracę na dwa etapy : matematyka i język polski do południa, biologia,geografia po obiedzie.
•Nie zmuszamy dziecka do zajęć, które nie są konieczne.
•Pozwólmy dziecku podczas nauki ruszać się po pokoju, aby mogło zapamiętać treści wiersza lub nowy temat.
ZNAJDŹMY CZAS DLA DZIECKA:
•Zamiast komputera, telefonu, telewizora zagrajcie z dzieckiem w gry planszowe, szachy, zbudujcie budowlę z klocków idźcie na rower ( jeśli jest to możliwe), to przyniesie korzyść wszystkim, ruch likwiduje napięcie i stres.
•Bądźmy cierpliwi, z czasem będą pozytywne efekty.

 

Wskazówki dla rodziców dzieci z problemami w funkcjonowaniu społecznym.

DROGI RODZICU,
Starasz się wychowywać dziecko najlepiej jak potrafisz, a mimo to obserwujesz, że nasiliły się zachowania syna/córki, które już wcześniej bardzo Cię martwiły. Nie jesteś jedynym rodzicem z takimi problemami. Uwierz, że potrafisz pomóc swojemu dziecku w lepszym funkcjonowaniu.

Zachowania dziecka, które mogą niepokoić:
• Nadpobudliwość
• Częste wybuchy złości, lęku, płaczu
• Agresja słowna, fizyczna albo autoagresja (samookaleczanie się)
• Skłonność do dokuczania innym, prowokowania kłótni, do kłamstwa
• Wyraźna niechęć do szkolnych obowiązków i jawny bunt wobec obowiązujących zasad, np. unikanie odrabiania zadań
• Brak motywacji do wysiłku, wiary w siebie, niskie poczucie własnej wartości

Jak postępować?
• Okaż swojemu dziecku zainteresowanie.
• Powoli buduj relację z dzieckiem, musisz zapracować na jego zaufanie.
• W sytuacjach trudnych okaż spokój i opanowanie.
• Bądź konsekwentny, stabilny emocjonalnie.
• Zawieraj umowy, pertraktuj.
• Bądź dyskretny i delikatny, nie zawiedź zaufania dziecka.
• Chwal, nagradzaj nawet za niewielkie postępy.
• Ucz zdrowej rywalizacji. Ucz swoje dziecko radzić sobie z porażką. Wspieraj je w przeżywaniu niepowodzenia, stwarzaj bezpieczne sytuacje, czyli takie, w których dziecko może się zmierzyć z porażką na bezpiecznym gruncie. Dobrze sprawdzają się gry planszowe, zabawy w mocowanie, przepychanki, ściganki, kiedy dziecko wygrywa i przegrywa. Możemy wtedy usłyszeć „to nie fair ja zawsze przegrywam” , ale możemy też przywołać przykład sprzed kilku minut, że w poprzedniej zabawie to tata/mama/brat/siostra był/a drugi/a. To pomaga dzieciom przełamywać fałszywe przeświadczenie o ciągłych porażkach.
• Pomóż dziecku zbudować właściwe relacje z rówieśnikami. Zachęcaj je do kontaktów zdalnych.
• Rozmawiaj ze swoim dzieckiem. Warto jak najczęściej, wzmacniasz w ten sposób jego samoocenę.
• Każde dziecko musi być uczone ponoszenia konsekwencji swoich zachowań . Musi wiedzieć, że złe zachowanie nie jest społecznie aprobowane.
Pozwól dziecku zmierzyć się z konsekwencjami jego zachowania.
Konsekwencje:
1.Naprawienie szkód → np. posprzątanie po sobie.
2.Wyłączenie z sytuacji → np. wykluczenie na pewien czas z jakieś przyjemności. 3.Odroczenie możliwości otrzymania nagrody → wtedy, gdy zadanie jest dokończone, ulubiona gra dopiero po odrobieniu lekcji.

RODZICU:
• Możesz porozmawiać o swych niepokojach z wychowawcą lub pedagogiem szkolnym. Oni doradzą Ci jakiej pomocy potrzebuje Twoje dziecko i kto może jej udzielić.
• Pamiętaj, że syn/córka łatwiej pokona trudności i zmieni swoje zachowanie na lepsze jeśli znajdzie wsparcie i życzliwość w najbliższym otoczeniu.
• Możesz również skorzystać z porady specjalistów w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.

Wskazówki do pracy z dzieckiem z afazją:

• zezwalać na jak najczęstsze wypowiadanie się,

• motywować (nie zmuszanie) do wypowiadania się,

• wzbogacać słownictwo dziecka szczególnie o czasowniki, które jako nazwy czynności pozwalają budować proste zdania i są nośnikami informacji,

• poproś dziecko o pomoc np. w przygotowaniu posiłku, to dobry sposób, aby stworzyć naturalną sytuację do wypowiedzi ustnych,

• nie pospieszać - wydłużanie czasu odpowiedzi ustnej,

• nie wymagać odpowiadania pełnym zdaniem,

• wspierać podczas redagowania wypowiedzi ustnych (np. podpowiadanie brakujących słów),

• uczyć umiejętności słuchania, wydawać proste polecenia dotyczące wykonania drobnych prac domowych,

• uczyć panowania nad emocjami w niektórych sytuacjach, choć nie należy ich tłumić czy wypierać.

Warto zachęcać dziecko do szczerego mówienia o swoich, szczególnie negatywnych emocjach, uczuciach, które przeżywa np. ,,jestem zły, jestem niezadowolony, jest mi przykro” itp. Dobrze jest, pozwalać przykre emocje odreagować. Bardzo ważne jest, by okazywać, że rozumiemy uczucia dziecka, nie zaprzeczać, gdyż już samo okazanie zrozumienia np. ,,widzę, że jesteś zły”- uspokaja dziecko, • dużo rozmawiać z dzieckiem na tematy dotyczące różnych sytuacji społecznych, uczyć rozumienia, co jest dobre, a co złe ( np. że nie wolno krzywdzić innych, niszczyć cudzej własności, przywłaszczać cudzych, • uczyć cierpliwości i wytrwałości w pokonywaniu trudności – w przypadku napotykania trudności warto stosować wzmocnienia pozytywne, mówić dziecku ,,potrafisz”, „możesz się z tym uporać”, „próbuj jeszcze”, dyskretnie wspomagać, chwalić za wysiłek i pilnować, by dziecko doprowadziło rozpoczętą pracę do końca.